„Najpiękniejsze złe oczy”

„Najpiękniejsze złe oczy” (2022) to wyjątkowe dzieło autorstwa Leszka Stanka, będące autoportretem, który eksploruje dwoistość ludzkiej natury i emocji. Obraz wykonany w technice mieszanej, łączy relief, oświetlenie LED, akryl, metal, bawełnę i drewno, tworząc głęboką trójwymiarową kompozycję. Wymiary dzieła to 260 × 135 × 7 cm, a jego waga wynosi 90 kg.

Technika i materiały

Obraz został stworzony z wykorzystaniem unikalnej kombinacji materiałów, które nadają mu bogatą strukturę i fizyczną głębię. Dominujące barwy – szarość, seledyn, amarant i niebieski – harmonijnie współgrają z dynamicznymi plamami kolorów, podkreślając kontrast między kontrolą a emocjonalnym chaosem. Reliefowe nici wprowadzają element trójwymiarowości, budując subtelne napięcie w kompozycji.

Kompozycja i symbolika

Centralnym punktem obrazu jest twarz artysty, przecięta na pół między nosem a ustami, co tworzy efekt podwójnej percepcji. Ta wizualna separacja symbolizuje wewnętrzny dualizm oraz emocjonalne kontrasty, które towarzyszą każdemu z nas. Geometryczne formy przeplatają się z organicznymi kształtami, tworząc dynamiczny dialog między kontrolą a emocjami. Dodatkowo, oświetlenie LED, sterowane pilotem, podkreśla efekt trójwymiarowości, umożliwiając widzowi dostosowanie atmosfery obrazu do własnych odczuć.

Rama i wykończenie

Dzieło zostało oprawione w ręcznie zdobioną, drewnianą ramę wykonaną techniką jubilerską, sprowadzoną z Włoch. Rama, w połączeniu z technologią LED, dodaje obrazowi aurę luksusu i ekskluzywności, jednocześnie podkreślając jego nowoczesny charakter.

Przesłanie

„Najpiękniejsze złe oczy” to głęboko introspekcyjny autoportret, który zaprasza widza do refleksji nad własnymi emocjami i doświadczeniami. Inspiracją dla obrazu był wiersz autora o tym samym tytule, który eksploruje tematy nienawiści, miłości i introspekcji. Obraz to manifest dwoistości ludzkiej natury – jej piękna i surowości, harmonii i chaosu.

Fragment wiersza:

„Najpiękniejsze złe oczy”

– Zakochałam się dziś w nienawiści o czwartej nad ranem.

A myślałem, że miłość mi się nigdy nieprzydarzy.

Obudził mnie jej słodki pocałunek i podarowała mi najpiękniejsze złe oczy, jakie kiedykolwiek widziałem.

Nienawidzę Cię!

A kocham nienawiść.

Ty dla mnie a Ja dla Ciebie umarłem….

Gdybyś był mi przynajmniej inspiracją Smutku…

A tak…

nawet mi Cię nie żal wcale.

To dzieło Leszka Stanka to kolejny przykład jego wyjątkowego talentu do tworzenia sztuki, która inspiruje, porusza i skłania do głębokiej refleksji.